Het begon allemaal in de zomer. We kregen een vakantie-dochter uit Kroatie (Petrinja), ze leeft er met haar ouders in een vluchtelingenkamp.

Toen we haar ontmoeten was ze stil en was altijd aan het wenen, wat normaal is zo ver weg en helemaal alleen.
Dit was vrij vlug over en er kwam al snel een levendig meisje te voorschijn met een heel grote glimlach. Je kan haar zien genieten van zo vele dingen.

Toen ze weg was naar huis misten we haar en hebben we contact gehouden via brieven. We zijn ook stilaan te weten gekomen via internet waar een hoe ze ginder leeft, en dit heeft er ons toe aangezet haar te gaan bezoeken. We waren benieuwd in welke omstandigheden ze ginder zouden leven.

Op bezoek
Dus vertrokken we 6 november naar ginder, de rit legden we in 2 keer af. Eerst tot in Oostenrijk zo’ n 1000 km en de dag nadien 430 km. We hadden zo een 100 tal paar schoenen mee geschonken door Brantano en een 25 grote zakken met kleren bijeen gehaald op de school van onze kinderen. We hadden dank zij Greetje ( van Euro – Children ) ook de nodige papieren mee voor douane en dat leek wel nodig ook. We werden aan de kant gezet en hadden dus geluk dat we papieren bij hadden en konden onze weg dan verder zetten.

Dumace
We reden voorbij Zagreb de hoofdstad van Kroatie en zetten onze weg verder via de binnenwegen richting Petrinja. Hoe dichter we bij Petrinja kwamen (richting grens Kroatie – Bosnie) hoe meer het zichtbaar werd dat er een oorlog heeft geweest. Meer en meer kwamen we huizen tegen met kogelgaten. En het werd stil in de auto, je weet niet goed wat te denken als je de huizen ziet. Eens in Petrinja aangekomen gingen we op zoek naar ons hotel. Daar aangekomen was er een probleem met de reservatie,maar konden er uiteindelijk toch slapen. Het hotel viel goed mee en de mensen waren er zeer vriendelijk.
We hadden gebeld naar Branka een vriendin van Ratka die al 9 jaar naar belgie komt en al heel wat nederlands praat,zij zou ons bij Ratka en haar ouders brengen en ook wat vertalen. Eens ze was aangekomen zijn we dan vertrokken naar het vluchtelingen kamp Dumace zo'n 7 km van Petrinja. Onderweg kwam je borden tegen dat er mijnenvelden waren en heel wat huizen met kogelgaten. Het kamp zelf ligt zeer afgelegen van de buitenwereld en is op het einde enkel nog via een soort van veldweg te bereiken. In de verte zagen we het bord DUMACE staan en aan onze linkerzijde werd ook het kamp stilaan zichtbaar. En het werd heel stil in onze auto, we reden het kamp binnen en wat we zagen was toch wel choquerend. Ik weet niet goed wat je dan voelt, maar leuk is anders.

Warm welkom
We werden verwelkomd door haar ouders die wel wisten van onze komst, Ratka zelf wist van niets dat we zouden komen ( verassing voor haar verjaardag) en was stomverbaasd en liep gouw terug binnen in hun huisje.
Toen de schok wat verdwenen was kwam ze terug te voorschijn. Het huisje zelf waar ze leeft is 5 op 6 meter en als men binnenkomt zijn links twee kamertjes waar elk twee stapelbedden staan, voor de rest was het dus de woonruimte waar twee tafels tegen de muur stonden met wat stoelen en de andere kant de kast met materiaal om te leven en ook nog de TV en een houtkachel waar men kon op koken. Dat was het. Ze leefden daar dus met 6 mensen. Het werd ook stilaan duidelijk dat het niet simpel is in die omstandigheden te leven. Er staan zo'n twintigtal huisjes per kamp met in het midden een centrale keuken, twee huisje met elk twee douches en 4 wc's. Dus 4 douches en 8 wc's voor een 80 tal mensen, zonder verwarming en open douches. Ik denk niet dat er iemand van hier in Vlaanderen veel goesting zou hebben om zich daar te douchen of eens naar de wc te gaan. Het is dus als 11 jarig meisje niet simpel om daar te leven, wat soms ook merkbaar was. We hebben er ook de schoenen en de kleren die we mee hadden in een huisje gezet en ze hebben eerst de schoenen verdeeld en dan de kleren. En de dagen daarop zag je dus kinderen rond lopen die bij ons kwamen om te laten zien dat ze nieuwe schoenen hadden en zo, dit was wel een leuke ervaring weten dat je iemand hebt kunnen helpen. Voor de rest waren de mensen heel gastvriendelijk en heel blij dat we hen bezochten, ze zouden je eten tot in je oren duwen en ook het drinken. Als je dan weet dat ze moeten leven van ongeveer 280 euro per maand en dat de producten daar even duur zijn als hier, stel je je daar wel vragen bij.

Okucani
We zijn ook eens op bezoek geweest bij mensen in Okucani waar een meisje woont die bij kennissen op verlof is geweest, zij woont in een gewoon huis en is het toch al wat beter om te kunnen leven. Okucani ligt tegen de grens van Bosnie en als je hier door de straat rijdt, dan wordt het muis stil in de auto. Hier zijn de sporen van oorlog nog heel duidelijk en is het er echt wel gruwelijk aan toe gegaan.
In die straat woonden er vroeger Serviers die uit hun huizen zijn verdreven. Dit was een bangelijk moment, je weet niet goed wat je er moet van denken. We zijn ook op bezoek geweest naar de school waar Ratka gaat, een nieuw gebouw want het oude is plat geschoten. We hebben daar gesproken met de juf engels, zij vertelde ons hoe het leven was voor hen, men wil dat we veel werken en krijgen daar een klein loon voor (500€) voor een juf engels. Zoals ze zelf zegt is dit uitzichtloos en kan het land er moeilijk boven op geraken. Ook zijn we nog op bezoek geweest bij Branka haar ouders, ook daar zeer vriendelijke mensen en gastvrij.

Wat we van onze reis onthouden is zeker hoe de mensen leven in een vluchtelingenkamp, hoeveel moed de mensen hebben, hoe vlug men tevreden is. De mensen moeten constant kijken wat ze doen om te overleven en kunnen zich dus niks kopen die met luxe te maken heeft. Hier bij ons zou dit een ramp zijn voor velen.

Marc, Aalst